sevgili okurlarım, hani derler ya “it itliğini, puşt puştluğunu yapacak” o hesap, geçmişte beslediğiniz köpek aç kaldıkça aynı kapıda havlar ki, ekmek çıksın diye.
hayatı boyunca bir kazmaya sap olmamış, embesil gibi yaşamış, birilerinin sırtından geçinmiş asalak yine çıkmış havlamaya başlamış, “kuçu kuçu bu kapıda sana yal yok“..
İki yıldır iktidarı eleştiren tek kelime yazamayan, söyleyemeyen, çakal geçmişe dönmüş, karanlığa havlıyor, oysa “Işıklar” öyle bir yanıyor ki, değil bir köpek, bin köpek havlasa nafile..
Neden bunu yazıyorum.
Sabah evden çıktım, arabama bindim yolda uyuz bir köpek peşime düşmez mi havlayarak.
Geçtiğimiz yıllarda, arasıra ekmek verdiğim bir köpek olduğunu sonradan anladım.
Tanıyamadım hayvanı
Uyuz olmuş, kafasında ki tüyler dökülmüş,, sirozdan karnı şişmiş, çakal desem değil, kirpi desem değil, benzetemedim birşeye, meğer bana havlayan köpek benim ekmek verdiğim köpek değil mi?
Aslında bu köpeği ben başkasına teslim etmiştim iki yıl önce, iyi bakmamışlar hayvan havlayarak benden ekmek istiyormuş.
anlayamadım!
Gece gece nerden aklıma geldiyse işte